روایت مادری در جنگ

با صدای گریه فرزندانم از خواب بیدار شدم. آن‌ها به شدت ترسیده بودند و آرام کردنشان ساعتی طول کشید. با کمک همسرم، بالاخره توانستیم آن‌ها را دوباره به خواب ببریم. می‌دانستم فرزند خردسالم صبح روز بعد چیزی را به خاطر نخواهد آورد، اما نگران کودک بزرگ‌ترم بودم که فردا صبح با سوالات بی‌شماری از من روبرو می‌شد.

شب هنگام، کودکم از کابوسی صحبت کرد که شب قبل او را به شدت ترسانده بود. در میان صحبت‌هایش، ویدئویی از یک مادر فلسطینی به یادم آمد که با فرزندش در بیمارستان صحبت می‌کرد. دخترک با سر باندپیچی شده، از ترس می‌لرزید، اما مادر با صلابت و مهربانی، درباره احساس طبیعی ترس با او سخن می‌گفت.

درس‌هایی از مادران فلسطینی

این مادر فلسطینی مانند یک روانشناس ماهر، توضیح می‌داد که ترسیدن طبیعی است و حتی برای محافظت از ما ضروری دارد. او با نگاهی عمیق و لحنی محکم اما مهربان، دستان دخترش را گرفته بود و از اهمیت این احساس می‌گفت.

پس از پایان صحبت‌های پسرم، من نیز با الهام از آن مادر فلسطینی، همان کلمات را برای کودکم تکرار کردم و به او آموختم که ترسیدن بخشی از زندگی است. کودکم با رضایت از دریافت پاسخ سوالاتش، مرا ترک کرد، اما ذهنم همچنان به این فکر بود که چه درس‌های دیگری می‌توان از زنان فلسطینی آموخت.

صبر و مقاومت، بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی زنان فلسطینی است. آن‌ها در شرایط سخت بی‌خانمانی، کمبود امکانات و جنگ، همچنان استوار مانده‌اند. با یادآوری سخنان حجت‌الاسلام پناهیان در راهپیمایی عید غدیر، به اهمیت دعا در کنار صبر و مقاومت پی بردم. ایشان تأکید کرده بودند: «سلاح و موشک سر جای خود، اما از دعا کردن غافل نشوید.»

این فکر مانند چراغی در ذهنم روشن شد: دعا کردن می‌تواند در کنار صبر و مقاومت، آرامش را به قلب‌ها بازگرداند.

با این افکار، از جا بلند شدم و مانند هر روز چای دم کردم، غذا پختم و لباس‌ها را شستم. زندگی باید ادامه یابد، و زنان محور اصلی این جریان هستند. من باید به عنوان یک مادر و یک زن، خانه و خانواده‌ام را با مهر و محبت در آغوش بگیرم.

«این روزها که بیش از هر زمان دیگری به آرامش نیاز داریم، دعا کردن می‌تواند قلب و روحمان را تسکین دهد و نیروی تازه‌ای به ما ببخشد.»

پیام خانواده