رانندگان زن: مجبوریم خشن رفتار کنیم!

تجربه یک راننده زن برای مسافران مرد ممکن است غریب باشد، اما رانندگان مرد به‌عنوان یک موضوع شناخته شده در جامعه مطرح هستند. رانندگی و پیک موتوری از مشاغل دشواری هستند که زنان به‌رغم محدودیت‌های عرف و قانونی، به‌ناچار به آن روی آورده‌اند. تجربیات مشترک این زنان نشان می‌دهد که نه‌تنها جامعه به طور کامل آن‌ها را نمی‌پذیرد، بلکه همچنان آزار و اذیت‌هایی به این گروه تحمیل می‌شود.

معمولاً نمی‌گذارم کسی جلو بنشیند

یکی از رانندگان زن اسنپ اظهار داشت: شغل من بسیار سخت است و در ابتدای کار اذیت می‌شدم. وقتی مسافر خانم باشد، مشکلی پیش نمی‌آید، اما وقتی مسافر مرد است، هر نوع آزار و اذیتی قابل‌پیش‌بینی است.

او به آینه‌جلو ماشین نگاهی انداخت و گفت: از وقتی راننده شدم، سعی می‌کنم لباس‌های گشاد بپوشم، آرایش نکنم و لبخند نزنم. زیرا هر چیزی ممکن است به طور نادرست توسط ذهن بیمار تعبیر شود.

او به تجربه طلاق خود اشاره کرد و گفت: با مشکلاتی که برایم پیش آمد، تصمیم گرفتم مستقل باشم. رانندگی‌ام خوب بود، اما شغل دشواری است. حالا مدت‌هاست که راننده هستم و تا حدودی به این کار عادت کرده‌ام.

این راننده زن گفت که معمولاً برای جلوگیری از آزار و اذیت احتمالی، اجازه نمی‌دهد مسافر مرد جلو بنشیند.

او تجربه‌های مختلفی داشته که از سوی مردان مسافر مورد تمسخر قرار گرفته و یا از پرداخت کرایه خودداری کرده‌اند و نتوانسته با آن‌ها درگیر شود.

او ابراز تأسف کرد که هنوز چنین نگاهی به زنان وجود دارد.

رانندگان زن

همسرم کار نمی‌کند و مجبورم اسنپ هم راننده باشم

اما یکی دیگر از رانندگان زن دلیل ورود به این شغل را بی‌مسئولیتی همسرش عنوان کرد.

او گفت: درگذشته مردها از اینکه همسرانشان در محیط‌های مردانه کار کنند، ناراحت می‌شدند، اما اکنون متأسفانه زنان هم در خانه و هم در بیرون از خانه کار می‌کنند و هزینه‌های مردان را نیز تأمین می‌کنند.

او با اشاره به اینکه فرزند بزرگ دارد، تصریح کرد: بچه‌ها هزینه دارند و وقتی دیدم فقط از شغل تدریس نمی‌توانم هزینه آن‌ها را تأمین کنم و شوهرم هم کار نمی‌کند، مجبور شدم بعدازظهرها راننده اسنپ شوم.

این راننده زن افزود: برخی به این شغل نگاه بدی دارند، اما وقتی مسافر خانم باشد، خودمان هم راحت‌تر هستیم.

او اضافه کرد: معمولاً رانندگان زن دستشان مانند مردان باز نیست و نمی‌توانند به هر آدرسی بروند یا در ساعات دیروقت کار کنند. باوجود این محدودیت‌ها، ناچاریم کار کنیم.

او به مشکلات مداوم پادرد و کمردرد اشاره کرد و گفت: متأسفانه نمی‌توانم وقتی برای استراحت و رسیدگی به خودم داشته باشم.

۱۹ سال دارم و با یک موتور کار می‌کنم

اظهارات این رانندگان در حالی است که طی سال‌های اخیر به گزارش اسنپ، آمار رانندگان زن این مجموعه افزایش‌یافته است. به‌طوری‌که از ۴۱٫۶۲ درصد در سال ۱۴۰۱ به ۴۷٫۳ درصد در سال ۱۴۰۲ افزایش یافته است.

رانندگان زن

اما ماجرا به شرایط گفته شده ختم نمی‌شود. پیک‌های موتوری نیز از بین دختران موتورسوار به خود می‌بینند. یکی از آن‌ها در مصاحبه‌ای می‌گوید ۱۹ سال دارد و اگر خوب کار کند، روزانه حدود یک میلیون و ۳۰۰ هزار تومان درآمد دارد.

این دختر جوان به دوستی اشاره می‌کند که از خوزستان آمده و پیک شده و می‌گوید وقتی او توانست، من هم می‌توانم.

این در حالی است که قوانین به‌جای فراهم‌ساختن بسترهای حمایتی برای این گروه از زنان، موانع متعددی را برای آن‌ها ایجاد کرده است. از جمله ممنوعیت موتورسواری برای دختران و یا نبود بسترهای حمایتی لازم در صورت آزار دیدن.

بدتر از قوانین، نوع نگاه جامعه است. زنانی که ساعت‌ها در دود و آلودگی هوا و شلوغی و ترافیک کار می‌کنند، به دنبال لقمه نان حلالی برای خانواده خود هستند. تمسخر، آزار و توهین به آن‌ها ایرادی است که به ما، به من و تو و به جامعه وارد است.

خبر فوری