دورکاری مادران و قانونی که نیست

سازمان اداری و استخدامی کشور در بهمن‌ماه امسال از ادامه اجرای آیین‌نامه مرخصی و دورکاری برای زنان شاغل دارای فرزند خردسال و ابتدایی در ایام تعطیل خبر داد و معاونت زنان نیز جزئیات این موضوع را اعلام کرد. سال ۱۳۸۹ به پیشنهاد معاونت توسعه مدیریت و سرمایه انسانی رئیس ‌جمهور و طبق اصل ۱۳۸ قانون اساسی ایران، آیین‌نامه دورکاری مادران تصویب شد. با این حال، دو سال بعد براساس اظهارات معاون وقت رئیس جمهور به دلایلی مانند دور شدن افراد از محیط کار، کاهش امنیت شغلی و فراهم نبودن زیرساخت‌ها این مصوبه لغو شد. اما با پیگیری‌های معاونت زنان دولت سیزدهم، این آیین‌نامه توسط سازمان اداری و استخدامی مجدد صادر شد با این وجود به این ‌دلیل که الزامی نبود هیچ مدیر ارشد و کارفرمایی به سمت آن نرفت و اجرایی نشد.
آیین‌نامه دورکاری مادران باید الزام‌آور باشد
«هربار که مدرسه‌های ابتدایی تعطیل می‌شود، تا صبح از استرس اینکه فردا دخترم را پیش کی بگذارم خوابم نمی‌برد. از طرف دیگر هم خودم باید صبح زود بروم سر کار و بچه‌ام را تنها خانه بگذارم با درس آنلاینش.» این اظهارات مادری است که دوست دارد در روزهای تعطیلی فرزندش دورکار باشد، اما مجبور است در محل کار حضور پیدا کند. طرح دورکاری برای مادران در کشورهای دیگر نیز اجرا می‌شود. به‌عنوان مثال زنان در اسپانیا سه روز در ماه می‌توانند دورکار باشند و براساس آمار بیش از ۸۰ درصد از زنان تحصیلکرده در آلمان به طور پاره‌وقت یا دورکار مشغول به کار هستند.

طبق اظهارات زهرا عباسپور، فعال و پژوهشگر حوزه زنان و خانواده با توجه به مزایای دورکاری برای بانوان، آن‌ها تمایل زیادی به پذیرش آن دارند. زنان به دلیل ویژگی‌های فطری به ارتباط بیشتر با فرزندشان نیاز دارند و فرزند هم وابستگی‌ بیشتری به مادرش دارد.

عباسپور می‌گوید: یک آیین‌نامه الزام‌آور باید برای دورکاری زنان به تصویب برسد که زنان بتوانند از آن بهره ببرند و حتی سازمان‌های خصوصی را هم شامل شود. ما در شرایط کنونی به اشتغال زنان در کنار مردان نیاز داریم و اگر از ظرفیت هر دو در کنار هم استفاده شود، قطعاً پیشرفت‌های مهم اقتصادی ایجاد می‌شود. اما زنان به دلیل شرایط جسمی و نقش‌های مهم خانوادگی نمی‌توانند با شرایط شغلی مشابه مردان کار کنند.

روزنامه سپهر