«حیات»؛ صدای زنان و جوانان در میدان کار داوطلبانه

به گزارش خبرگزاری نهاد زنان سازمان ملل متحد، «حیاتِ» ۲۳ساله  داوطلب در شعبه هلال احمر لیبی در شهر بنی‌ولید است. از همان آغاز فعالیت داوطلبانه‌اش، بسیاری در جامعه‌اش از انتخاب او استقبال نکردند. بعضی به او گفتند: «تو یک دختری، در خانه بمان.» اما او پافشاری کرد، ادامه داد و عقب‌نشینی نکرد. با پشتیبانی خانواده‌اش، به‌ویژه پدرش، حیات بر مسیر خود پایدار ماند؛ باوری در دل داشت که می‌تواند چیزی مهم برای ارائه داشته باشد.

برای او کار داوطلبانه صرفاً یک سرگرمی نبود، بلکه مسئولیتی اخلاقی و اجتماعی بود. همان‌طور که می‌گوید: «بخشش چیزی اضافه نیست؛ وظیفه ما نسبت به یکدیگر است.»

با گذشت زمان، حیات متوجه شد که زنان غالباً از دریافت حمایت کنار گذاشته می‌شوند یا بدون راهنمایی رها می‌مانند؛ خانواده‌ها هم همیشه نمی‌دانستند به کجا مراجعه کنند. آن‌وقت تصمیم گرفت وارد عمل شود و به‌قول خودش «پلی» باشد میان کسانی که نیاز دارند و کسانی که می‌توانند کمک کنند.

از نخستین نقش‌هایش این بود که در یک داروخانه شهر داوطلبانه کار کند. بسیاری از زنان هنگام گفت‌وگو درباره مسائل خصوصی سلامتشان با داروسازان مرد احساس راحتی نمی‌کردند. بنابراین حیات کنارشان می‌ایستاد و کمکشان می‌کرد تا نیازهایشان را بیان کنند. می‌گوید: «همین‌که کنارشـان می‌ایستادم به آن‌ها اعتمادبه‌نفس می‌داد.» حضورش به‌تنهایی کافی بود تا احساس حمایت و آرامش کنند.

در موقعیتی دیگر، حیات به دیدار کودکانِ بخش کلیه رفت و کارت‌های حمایتی دست‌ساز به آن‌ها هدیه داد. همان‌جا دختر کوچکی به او نگاه کرد و گفت: «می‌خواهیم مثل تو باشیم.» این لحظه در ذهنش حک شد و به او یادآوری کرد که چرا در این مسیر است.

راه او آسان نبود. با تردیدها و انتقادهایی از سوی برخی روبه‌رو شد، اما ترجیح داد بر کسانی تمرکز کند که به او نیاز دارند، نه بر کسانی که در او تردید می‌کنند. می‌گوید: «به این حوزه نیامدم تا مردم را راضی کنم؛ آمدم چون کسانی بودند که به من نیاز داشتند.»

با گذشت زمان، پشتکارش به ثمر نشست. «حیات» رهبر یک تیم شد، داوطلبان جدید را آموزش داد و آن‌ها را به رشد، ماندگاری و ادامه مسیر تشویق کرد. برای او، رهبری تنها به معنای هدایت نیست؛ بلکه همچنین به معنای گوش دادن، حمایت کردن و گشودن فضا برای ایده‌های دیگران است.

در دسامبر ۲۰۲۴، حیات در برنامه «آموزشِ مربیان» که از سوی نهاد زنان سازمان ملل متحد و با همکاری وزارت حکومت محلی و هلال احمر لیبی برگزار شد، شرکت کرد. این برنامه بر پاسخ‌گویی به نیازهای زنان در طول بحران‌های انسانی تمرکز داشت و ابزارهای عملی‌ای در اختیار او گذاشت که امروز در هر بازدید و هر ارتباط با زنان و خانواده‌ها به کار می‌گیرد.

در این روز جهانیِ کارِ انسانی، حیات نمونه‌ای از صدها دختر جوان لیبیایی است که معنای واقعیِ فعالیت انسان‌دوستانه را مجسم می‌کنند. او آرام و با اعتمادبه‌نفس سخن می‌گوید، بی‌قضاوت گوش می‌دهد و به زنان این احساس را می‌بخشد که صدایشان شنیده می‌شود. او به‌دنبال شناخت و تقدیر نیست، اما پیوسته برای دیگران کار می‌کند.

وقتی به گذشته نگاه می‌کند، می‌گوید این کار او را دگرگون کرده است. چنان‌که بیان می‌کند: «کارِ انسانی مرا شکل داد، به من صدا و جایگاهی در کشورم بخشید.»

داستانِ حیات یادآورِ نیروی زنان در پیشبرد کارِ انسانی است. امروز، از او و از همه کسانی که جامعه‌شان را دگرگون می‌کنند و گام‌به‌گام امید می‌سازند، قدردانی می‌کنیم.