جشن برای دانش آموزان با آهنگ‌های عاشقانه؟

پخش آهنگ‌هایی با مضامین عاشقانه و محتوای نامتناسب با سن کودکان، در حالی که هیچ واکنشی از سوی مسئولان و خانواده‌ها مشاهده نمی‌شود، به مسئله‌ای نگران‌کننده تبدیل شده است. این آهنگ‌ها نه‌تنها بر روحیه کودکان تأثیر منفی می‌گذارند، بلکه تمرکز آن‌ها را از یادگیری و رشد دور می‌کنند. به نظر می‌رسد در تعریف شادی و نشاط، دچار انحراف جدی شده‌ایم.

در تجربه شخصی من، با ثبت‌نام دوقلوهایم در یک مدرسه دولتی، با صحنه‌هایی مواجه شدم که برایم غیرقابل‌قبول بودند. در جشن آغاز سال تحصیلی، آهنگ‌هایی با محتوای بزرگ‌سالانه و حتی اشعار عاشقانه برای کودکان پخش شد، درحالی‌که کودکان با شور و هیجان آن‌ها را تقلید می‌کردند. با اعتراض به این مسئله، پاسخ مدیران و مربیان اغلب بی‌تفاوتی یا توجیه با عباراتی مانند «فقط یک روز است» یا «بچه‌ها همه چیز را می‌بینند و می‌شنوند» بود.

این در حالی است که خانواده‌ها سال‌ها تلاش می‌کنند تا محتوای مناسب سن کودکان را در اختیار آن‌ها قرار دهند، اما مدارس برخلاف این تلاش‌ها عمل می‌کنند. پرسش مهم این است: چه محتوایی باید در مدارس ارائه شود تا مورد اعتراض قرار نگیرد؟ آیا هیجان زیاد و بار عاطفی سنگین این آهنگ‌ها برای ذهن کودکان مناسب است؟ یا آن‌ها باید در مدرسه، دوستی، بازی و یادگیری را تجربه کنند، نه عشق و جدایی را؟

واقعیت این است که همه، از خانواده تا مدرسه، در تعریف «شادی» و «جذب کودکان» دچار اشتباه شده‌ایم. شادی با هیجان اشتباه گرفته می‌شود و جذب با تحریک. اگر والدین سکوت کنند، مربیان سهل‌گیری کنند و مدیران به جای حل مسئله، تنها به دادن تذکر بسنده کنند، چارچوب‌های تربیتی به تدریج فرسوده خواهند شد. مدرسه باید پناهگاه امنی برای کودکی باشد، نه بازاری برای ذوق‌زدگی بزرگ‌سالان.

خبرگزاری فارس