تیغ تیز پیر پسر بر گلوی پدر

فیلم «پیر پسر» فیلمی که پس از اکران واکنش منتقدان را برانگیخته و برخی این فیلم را مصداق تمام یک فیلم چرک و غیر قابل دفاع دانسته‌اند. از جمله منتقدان این فیلم سه ساعته آقای حسین دهباشی است که کلیت فیلم را اینگونه روایت کرده است: «پیرمردی قلچماق و بیمار جنسی (حسن پورشیرازی) که قبلا دو همسرش را به قتل رسانده و در حیاط خانه خاک کرده پس از رقابت بر سر تصاحب زنی بولهوس (لیلا حاتمی) با پسرانش، او را هم دزدیده و به قتل رسانده و به جسدش تجاوز می‌کند؛ سپس در درگیری با فرزندانش، اولی که بی‌غیرت و حرام‌زاده (محمد ولی زادگان) است را پس از شکنجه بر روی دهانش نشسته و با بالش خفه می‌کند. دومی را که کتاب خوان و روشنفکر ولی احمق و افسرده (حامد بهداد) است را با کارد آشپزخانه شرحه شرحه می‌نماید و در نهایت خودش هم با همان دریده می‌شود. فیلم پر است از الفاظ رکیک، آموزش تریاک‌کشی، لذت عرق خوری ….. تمام زنان قصه‌ی آن خیانتکار یا فاحشه‌اند.»

حالا و با این تصویری که کارگردانی چون دهباشی از فیلم ارائه کرده، خانم مهاجرانی در دفاع از چنین فیلمی توئیت زده و نوشته: «دیشب در سینما سروش، فیلم پیرپسر را دیدم. روایتی جسورانه از زخمی که اگر نبینیمش، درمان نمی‌شود. هنر قرار نیست همیشه دل‌نشین باشد؛ گاهی فقط قرار است ما را وادار به فکر کند. فضای فرهنگی باید مجال گفت‌وگو بدهد، نه حذف.»

خانم مهاجرانی شاید هنر قرار نیست دل‌نشین باشد اما قرار هم نیست لجنِ ته‌نشین باشد. شما چگونه از یک فیلم به غایت چرک دفاع می‌کنید که پدر را که باید مظهر خالقیت، رازقیت، متانت و قدرت نزد فرزندان باشد اینگونه بر جایگاه شیطان نشانده و قمه به دستش داده و زن‌باره به تصویر کشانده است؟ آیا واقعا روایت غالب مردان و پدران ایرانی، چنین هیولای بی‌رحمی است که یک تنه تیشه به ریشه‌ی خانواده می‌زند و بنیان برافکن است؟ آیا حرام‌زادگی زخم مبتلابه جامعه‌ی نجیب ایرانی است که شما دغدغه‌ی گفتگو درباره‌ی آن را دارید؟

گویا شما ایران را با آمریکا اشتباه گرفته‌اید. چراکه حرام‌زادگی زخم به عفونت نشسته‌ی دهکده‌ی کدخداست که قریب به نیمی از جمعیتش محصول روابط خارج از چارچوب ازدواجند. آنجاست که هر ۹۸ ثانیه به یک زن تجاوز می‌شود و از هر شش زن آمریکایی، یک نفر در طول زندگی خود طعم تجاوز را می‌چشد. آنجاست که ۶۲ درصد زنان توسط همسر رسمی یا غیررسمی یا شریک جنسی‌شان به قتل می‌رسند. آنجاست که زن‌کشی، تجاوز، خشونت و قتل خانگی زخم عمیق نشسته بر پیکره‌ی جامعه است. جامعه‌ای فرو رفته در انقلابی جنسی.

خانم مهاجرانی! این راهی که سازندگان «پیرپسر» برگزیده‌اند، تولیدکنندگان «برادران لیلا» آغازگرش بودند. فیلمی که به عریان‌ترین شکل شخصیت پدر را به لجن کشید و با سیلی لیلا، حرمت پدر را هتک کرد. این عفونت فرهنگی که شما بر آن صحه می‌گذارید، مسیر هدم و نابودی جایگاه پدر در خانواده است. مسیری که حتی رادیکال‌ترین فمنیست‌ها که با نظریه‌ی پدرسالاری نقطه‌ی آغازین مبارزه‌ی خود را کانون خانواده و به ویژه پدر قرار دادند، اینچنین عریان، جرأت به تصویر کشیدن نظریه‌پردازی‌های خود را نداشتند.

خانم مهاجرانی! حتی منتقدین آمریکایی هم فهمیدند که مسیر هالیوودی تخریب جایگاه پدر راه به ترکستان است. زخم ما «مغزهای کوچک زنگ‌زده‌»ای است که بر فرهنگ نجیب ایرانی اسلامی چنگ انداخته‌ و نفس فرهنگ را تنگ کرده و به گوشه‌ی رینگ خودتحقیری برده‌ است. تفکری که چشم بر «ذهن‌ زیبا»ی پدران ایرانی بسته‌ است.

مریم اردویی