تنها رستوران رفتن برای زنان نه فاجعه است، نه افتخار

 اما نگاه‌های اطرافیان روایت دیگری می‌سازد؛ برخی با چشمانی ترحم‌آمیز به او خیره شده‌اند و برخی دیگر با تعجب می‌پرسند: به تنهایی؟ واقعا؟ 

این صحنه برای بسیاری از زنان آشناست. تجربه‌ای که باید عادی باشد، اما جامعه آن را به نمایشی تبدیل کرده است؛ یا باید برای زن تنها اشک بریزید یا او را به عنوان نماد زن مستقل روی سکو بگذارید. اما حقیقت این است: تنها غذا خوردن نه فاجعه است، نه افتخار. 

داستان از جایی جالب می‌شود که بفهمیم این پدیده چقدر با جنسیت گره خورده است. مردی که در کافه‌ای به تنهایی ساندویچ می‌خورد، خیلی عادی توصیف می‌شود. اما وقتی پای یک زن در میان است، داستان پیچیده می‌شود؛ یا بیچاره است که کسی همراهش نیست یا چقدر شجاع که به تنهایی آمده. انگار جامعه نمی‌تواند باور کند زنی ممکن است واقعا از تنها غذا خوردن لذت ببرد. 

جالب است بدانید تحقیقات نشان می‌دهد زنان وقتی تنها غذا می‌خورند، انتخاب‌های غذایی سالم‌تری دارند. بدون نگرانی از قضاوت دیگران، همان چیزی را می‌خورند که بدنشان می‌خواهد. یک مطالعه جالب در دانشگاه آکسفورد ثابت کرد زنانی که مرتبا به تنهایی غذا می‌خورند، ۳۰% کمتر در معرض پرخوری‌های عصبی قرار می‌گیرند. 

اما چرا این تجربه ساده، اینقدر بحث برانگیز است؟ شاید چون هنوز در ذهن بسیاری، زن تنها یعنی زنی ناکام. زنی که کسی را ندارد، زنی که مهمانی دعوت نشده، زنی که… لیست این کلیشه‌های ذهنی بی‌پایان است. در حالی که واقعیت اغلب بسیار ساده‌تر است: شاید او فقط گرسنه بوده! 

نکته ظریف ماجرا اینجاست که همین نگاه‌های سنگین جامعه، خود به عاملی برای اجتناب زنان از تنها غذا خوردن  در رستوران تبدیل شده است. بسیاری از زنان اعتراف می‌کنند ترجیح می‌دهند در خانه غذا بخورند تا مجبور نباشند در رستوران با نگاه‌های آزاردهنده روبرو شوند. این همان چرخه معیوبی است که باید شکسته شود. 

در پایان، شاید بهتر باشد یاد بگیریم مانند بسیاری از فرهنگ‌های پیشرفته، تنها غذا خوردن را نه نشانه شکست بدانیم، نه نماد پیروزی. همانطور که به مردی که در پارک تنها روزنامه میخواند نمی‌گوییم چقدر شجاع، به زنی که در کافه مشغول خوردن قهوه است هم نیازی به دادن مدال استقلال نیست. کافیست بگذاریم هر کسی، فارغ از جنسیت، از حق ساده‌اش برای تنها بودن لذت ببرد.

نیویورک‌تایمز