برای جنگ صلح کن

با وجود اینکه دهه‌ها است ۲۴ می روز جهانی صلح و خلع سلاح برای زنان نام گرفته اما هنوز شاهد تولید و گسترش سلاح‌های کشتار جمعی، قتل عام زنان و کودکان بی‌گناه و افزایش روز افزون خشونت‌های نظامی توسط کشورهای سلطه‌طلب چون آمریکا و اسرائیل هستیم.

این در حالی است که در سطح بین‌المللی، سازمان‌ها و جنبش‌های بسیاری توسط زنان شکل گرفته‌اند که در راستای خلع سلاح، مبارزه با جنگ‌طلبی و توسعه عدالت فعالیت می‌کنند.

یکی از این سازمان‌ها UN Women  است که با تمرکز ویژه بر قطعنامه ۱۳۲۵ شورای امنیت در مورد «زنان، صلح و امنیت» در حال فعالیت در این زمینه است. چرایی عدم دست‌یابی به نتیجه‌ی مطلوب این فعالیت‌ها را باید در تفکر حاکم بر این فعالیت‌های صلح‌طلبانه جستجو کرد.

اکثریت فعالیت‌های زنان برای برقراری صلح در جهان ذیل تفکر فمنیسم صلح‌طلب رقم می‌خورد تا جایی‌که سازمان ملل نیز بر همین مبنا غالب مشارکت‌های صلح‌طلبانه‌ی زنان را برنامه‌ریزی می‌کند. این نحله‌ی فمنیستی که حاصل تلفیق آرمان‌های فمنیستی با مسائل عام اجتماعی است، معتقد است زنان به دلایل ویژگی‌های زیست‌شناختی و عاطفی می‌توانند از بروز جنگ در جهان جلوگیری کنند.

روی دیگر این استدلال به اصل قدیمی «مردان جنگ طلبند» باز می‌گردد. فمنیسم صلح‌طلب بر مبنای این اصل تلاش می‌کند تا راه را برای حضور زنان در مناصب سیاست خارجی باز کند. اما شاهدیم وقتی زنان به مصادر سیاسی راه می‌یابند باز در بر همان پاشنه می‌چرخد تا جایی که صدر اعظمی افرادی چون آنجلا مرکل آلمانی و وزیر خارجه شدن هیلاری کلینتون آمریکایی و نخست وزیری گیلدا مایر صهیونیستی نه تنها از میزان خشونت حاکم بر سیاست‌های بین‌المللی نمی‌کاهد بل‌که باعث جنگ افروزی بیشتر به ویژه در منطقه‌ی غرب آسیا می‌شود.

از سوی دیگر و با وجود کشتار وسیع زنان چه در فلسطین و چه کشورهای دیگر منطقه هرگز شاهد موج اعتراضی فمنیست‌ها بر علیه سیاست‌های جنگ‌طلبانه‌‌ی استعمارگران نیستیم.

قتل‌عام‌هایی که از قضا در سایه‌ی سکوت سازمان ملل رقم می‌خورد؛ سازمانی که توسط فاتحان جنگ جهانی دوم تشکیل شد و منشورش توسط آنها نوشته شد، تا پاسبان صلح در جهان باشد اما تبدیل به نهادی بین‌المللی شد تا با حق وتوی ظالمانه سهم بیشتری برای خونریزی صاحبان قدرت قائل شود و با قطع‌نامه‌اش موجودیت غده‌ی چرکینی چون اسرائیل را در منطقه به رسمیت شناسد.

در واقع رسالت فمنیست‌های صلح طلب و به طور کلی سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی صلح‌جو هم سو با سیاست‌های آمریکا و صهیونیسم و به منظور ترویج گفتمان ظلم‌پذیری با روکش صلح‌طلبی برای کشورهای تحت سلطه استعمارگران و کشورهای استقلال‌یافته‌ای چون ایران است تا آنها را دعوت به وداع با اسلحه‌ای کنند که ابزار دفاعی‌شان در مقابل سیاست‌های جنگ‌طلبانه‌ی آمریکا و دیگر قدرت‌طلبان بین‌المللی است.

مریم اردویی