نگرانی مدیر منطقه‌ای صندوق جمعیت سازمان ملل از پیامدهای بحران دارفور بر زنان و دختران

به گزارش پایگاه خبری جهان‌بانو به نقل از خبرگزاری نساء FM، با وجود گذشت یک سال از تأیید شیوع قحطی در اردوگاه زمزم، واقع در حاشیه شهر فاشر، پایتخت شمال دارفور همچنان در محاصره است و دسترسی به کمک‌های اساسی غذایی همچنان مسدود مانده و این امر رنج ساکنان این شهر را از قحطی تشدید می‌کند.

زنان و دختران برای دست‌یابی به نیازهای اساسی بقا با دشواری‌های فراوانی روبه‌رو هستند، در حالی‌که بیمارستان‌ها بارها مورد حمله قرار گرفته‌اند و شمار زیادی از کادر درمانی هنگام تلاش برای نجات جان‌ها کشته شده‌اند. بیمارستان زایمان فاشر، که آخرین مرکز درمانی فعال در این شهر است، تحت فشار شدید قرار دارد و طیف گسترده‌ای از خدمات پزشکی فراتر از مراقبت‌های ویژه مادران را ارائه می‌دهد. این امر تأثیر جدی بر کیفیت و دسترسی به خدمات گذاشته و باعث مرگ زنانی شده است که در بخش‌های بیمارستان در انتظار زایمان بوده‌اند.

صندوق جمعیت سازمان ملل از همه طرف‌های درگیر می‌خواهد که فوراً و بدون مانع، دسترسی ایمن کمک‌های انسانی به شمال دارفور، از جمله شهر فاشر را فراهم کنند.

از آوریل ۲۰۲۵، تشدید خشونت در فاشر و اطراف آن باعث آوارگی حدود ۳۲۷ هزار نفر به اردوگاه طولیّه شده است که بیشتر آنان از اردوگاه زمزم آمده‌اند. این موج عظیم موجب شده جمعیت آوارگان در طولیّه به بیش از نیم میلیون نفر برسد و فشار غیرقابل تحملی بر منابع از پیش فرسوده وارد شود.

افزایش تقاضا و کمبود شدید اقلام و داروهای ضروری، نظام سلامت طولیّه را به مرز فروپاشی کشانده است. صدها هزار نفر، از جمله حدود ۲۲٬۴۰۰ زن باردار، از دریافت خدمات اولیه بهداشتی محروم هستند. این وضعیت فورا نیازمند گسترش چشمگیر زیرساخت‌های بهداشتی در اردوگاه طولیّه، از جمله احداث مراکز درمانی جدید است، اما کمبود منابع مالی تحقق این امر را ناممکن کرده است.

صندوق جمعیت سازمان ملل و شرکایش در محل حضور دارند و تیم‌های پزشکی را در اردوگاه طولیّه مستقر کرده و ملزومات حیاتی سلامت باروری را برای ارائه خدمات بهداشت باروری و حفاظت، از جمله حمایت از زایمان‌های ایمن، توزیع می‌کنند. با این حال، حجم عظیم نیازها به‌مراتب فراتر از خدمات موجود است.

بودجه خدمات نجات‌بخش جان‌ها به‌شدت کاهش یافته و این می‌تواند به از دست رفتن شمار بی‌شماری از جان‌ها منجر شود. جامعه جهانی باید فوراً و به‌صورت پایدار و گسترده، منابع مالی لازم را تأمین کند تا از رنج بیشتر و مرگ‌های قابل پیشگیری جلوگیری شود.