روایت خبرنگار اعزامی جهان بانو از مسابقه ایران و فلسطین در قطر

ساعت به وقت غروب بیست و چهارمین روز از دی ماه ۱۴۰۲ به وقت ایران و چهاردهمین روز سال نو ۲۰۲۴ به وقت قطر است.

هیچ چیزی از شور و اشتیاق ما برای دیدن مسابقه کم نمی‌کند. اگر بگویم که دیدن شور و شوق تماشاگران و همدلی آن ها در این مسیر از کل بازی برایم بیشتر بود حرف کذبی نیست.

هر لحظه که به اجوکیشن نزدیک تر می‌شویم صدای شعارهای ضدصهیونیستی هم بلندتر می‌شود. اینکه بعضی از افراد می‌گویند ورزش سیاسی نیست، حرف بیهوده‌ ایست و شاید کسی برای پنهان کردن خود در برابر موج قوی تفکرات سیاسی این حرف را زده است.

صدای فلسطین فلسطین، رشته افکارم را که روی پله ششم برقی های منتهی به ورزشگاه هستم، پاره می‌کند، طرفدارانی که اگر چهره‌ و پرچم‌های در دست هایشان را نبینی متوجه نمی‌شوی که ایرانی هستن، اماراتی، قطری، فلسطینی و… که اینطور برای حمایت از سرزمین فلسطین شعار می‌دهند.

حضور پررنگ خانواده ها توجهم را جلب می‌کند، مادرانی که شاید چندان فوتبالی هم نباشند اما امروز آمدن برای تشویق فرزندان‌شان، تیم‌شان، هویت شان و آزادی و…

بالاخره به ورزشگاه چند ده هزار نفری می‌رسیم. هنوز تا آمدن ۲۷۶۳۱ نفر تماشاگر وقت هست، پس با دقت به تماشاگران حاضر نگاه می‌کنم تا جزئیات بیشتری را به خاطر نگه‌دارم.

سر می‌چرخانم و از لبخند آدما می‌خندم. شور زیادی در ورزشگاه حکم فرماست؛ شوری که با همدلی عجیبی عجین شده است.

کمی آن طرف‌تر دختران چفیه پوش هوادار فلسطینی را می‌بینم که پرچم ایران را برافراشته می‌کنند و نگاهم به آن دو برادر کوچک دشداشه پوشی که هر کدام یک پرچم را به دست گرفتند یکی ایران و یکی فلسطین اما هر دو برای پیروزی دعا می‌کنند آن هم نه در زمین بازی بلکه در سرزمین زیتون‌های سوخته‌ای که هنوز قامت شان خم نشده است، می‌ماند.

تشویق‌های پی‌در‌پی هواداران، شادی‌های بعد از گل، فضای سالم و امن ورزشگاه برای بانوان، صدای ممتد ووووزلا، همه و همه اشتیاقم را برای دیدن نتیجه بازی زیاد می‌کند اما هنوز به نیمه اول نیمه اول نرسیدیم که شعار‌های ضداسرائیلی زنان و مردان ایرانی، حس و حال عجیبی را در ورزشگاه ایجاد می‌کند تا همه از هر رنگ، زبان، نام و نشانی که هستن با “الموت لاسرائیل” یکصدا تر شوند.

۴ بر ۱ نتیجه بازی دلنشینی است اما برای من دیدن همبستگی ایرانی و غیرایرانی بر یک چیز دلنشین تر است آن‌هم چیزی نیست جز نابودی اسرائیل.

با همراهانم سرگرم صحبت درباره بازی بودیم که در خیابان‌های اطراف ورزشگاه بازهم شعارها جان تازه‌ای گرفت و حلقه همدلی علیه اسرائیل هر لحظه بزرگ و بزرگ تر شد.

از دور نور در حال حرکتی به چشمم می‌خورد، دقیق‌تر نگاه می‌کنم و جلوتر می‌روم، چندثانیه‌ای به مردی که لباسی خاص از نور به تن کرده با تعجب نگاه می‌کنم، یک خانواده قطری در کنارم با اشتیاق مشغول گرفتن ویدئو از این صحنه هستن، کنارشان می‌روم از خانم خانواده علت این لباس و چرخش را می‌پرسم.

 در جوابم می‌گوید: این‌ کار برای حمایت از مردم غزه و فلسطین و به نوعی ابراز ارادت به مردمان این کشور است و هرکس که دوست داشته باشد می‌تواند این کار را انجام دهد.

لبخندی میزنم و در دلم همین کار کوچک، همین حمایت با لباس و شادی را تحسین می‌کنم.

ساعت زیادی رو بیرون بودیم، کم‌کم به سمت محل اقامت می‌روم و لحظه‌های ناب امشب را در ذهنم مرور می‌کنم؛ همدلی، همبستگی، یک‌شدن، همراهی و… دختران، زنان، پسران، مردان از ملیت‌های مختلف را.