اولین روزنامه فوتبال زنان/ بانوانی که گاه دوست ندارند رسانه‌ای شوند

مدیرمسئول روزنامه «فوتبالز» که با موضوع فوتبال زنان ایرانی منتشر می‌شود می‌گوید: بعضی‌ از زنان فوتبالیست با اکراه با خبرنگاران ما مصاحبه می‌کنند. هنوز فوتبال بازی کردن خانم‌ها در برخی شهرستان‌ها یک تابوست و برخی خانواده‌ها دوست ندارند خبر فوتبال بازی کردن دخترشان در روزنامه منتشر شود.

به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، «فوتبالز» عنوان روزنامه‌ای است که به صورت اختصاصی به موضوع فوتبال زنان ایرانی می‌پردازد. تا کنون حدود ۴۵۰ شماره از این روزنامه به صورت الکترونیکی و رایگان منتشر شده است.
مهدی مسعودی، مدیرمسئول «فوتبالز» از بیستم بهمن ۹۸ انتشار روزنامه را آغاز کرده است. با این که در این دو سال مسابقات به خاطر شرایط کرونایی افتان و خیزان برگزار شده، «فوتبالز» انتشارش را متوقف نکرده و روزانه در چهار یا هشت صفحه درباره ریز و درشت فوتبال زنان ایرانی اطلاع‌رسانی کرده است.
فوتبالز یک صفحه اینستاگرامی دارد و محتوایش را آنجا عرضه می‌کند. بسیاری از کانال‌ها و سایت‌های اینترنتی فایل پی‌دی‌اف روزنامه را منتشر می‌کنند و در انتشار محتوای «فوتبالز» مشارکت دارند.
آخرین شماره روزنامه در صفحه اولش به موضوع پایان اردوی آماده سازی تیم ملی بانوان ایران پرداخته است. آماده‌سازی لباس متحدالشکل تیم‌های ملی و پایان کار خانم گل فوتسال آسیا در مشهد از دیگر تیترهای صفحه اول است.
هدفم شناساندن فوتبال زنان در ایران بود
از مهدی مسعودی، مدیرمسئول روزنامه درباره انگیزه‌اش برای انتشار روزنامه می‌پرسم. بر خلاف پیش‌بینی‌ها او یک مدیر ورزشی و باشگاه‌دار نیست. این فعال رسانه‌ای انگیزه‌اش را این‌گونه توضیح می‌دهد: من مستندساز هستم. دو سال پیش تصمیم داشتم راجع به فوتبال زنان مستند بسازم. ولی هیچ اطلاعاتی موجود نبود. در بررسی‌هایم با فقدان اطلاع‌رسانی درباره فوتبال زنان مواجه شدم و دیدم بسیار جزئی به این ورزش پرداخته می‌شود. عکس و فیلم محدودی از فعالیت‌های فوتبالیست‌های زن ایرانی وجود دارد. هدف از منتشر کردن روزنامه این بود که فوتبال زنان در ایران شناخته بشود. همچنین دوست داشتم این روزنامه تبدیل به یک منبع خبر شود.

روزنامه «فوتبالز» به صورت الکترونیکی منتشر می‌شود. برخی روزها این نشریه چهار صفحه و برخی روزها هشت صفحه دارد. فعلا به خاطر این که مسابقات لیگ فوتبال و فوتسال زنان برگزار نمی شود و خبر کم است، روزنامه چهار صفحه بیشتر ندارد.
مسعودی درباره تعداد نیروهای این روزنامه توضیح می‌دهد: یک تیم سه نفره در دفتر روزنامه مشغول به کار هستند. خبرنگاران چند خبرگزاری لطف دارند و نیاز عکس ما را تامین می‌کنند. حدود ۱۵ نفر در سراسر کشور به صورت افتخاری با ما همکاری دارند و عکس مسابقات فوتبال زنان را می‌فرستند. بخشی از اخبار ما از خبرگزاری‌ها تامین می‌شود. در کنارش مصاحبه اختصاصی هم می‌گیریم.
تابوی فوتبال بازی کردن دختران
این مدیرمسئول درباره میزان استقبال زنان فوتبالیست‌ از نشریه تاکید می‌کند: بعضی‌ها با اکراه با خبرنگاران ما مصاحبه می‌کنند. هنوز فوتبال بازی کردن خانم‌ها در برخی شهرستان‌ها یک تابوست. بارها اتفاق افتاده که اجازه عکاسی به عکاسان ما را نداده‌اند. برخی خانواده‌ها دوست ندارند خبر فوتبال بازی کردن دخترشان منتشر شود. حتی بعضی وقت‌ها به ما می‌گویند فلان خبر را بردارید.
یک سال است که درخواست مصاحبه به یکی از مربیان لیگ داده‌ایم. او قرار است برای مصاحبه با ما با باشگاهش هماهنگ کند. باشگاه در نهایت می‌گوید چه لزومی دارد که مربی مصاحبه کند.
وی با اشاره به این نکته که فوتبال خانم‌ها تکلیفش مشخص نیست، یادآور می‌شود: نزدیک به ۴۰۰ نفر بازیکن زن فوتبالیست و فوتسالیست داریم. در بین همه این بازیکنان حدود پنج، شش نفرشان شناخته شده هستند. مشهور شدن این افراد هم از طریق رسانه‌ها نبوده است. آنها خودشان از طریق فضای مجازی برای خودشان تبلیغات کرده‌اند.
دلم برای تیم‌های دیگر می‌سوزد
صفحات روزنامه «فوتبالز» در کانال اینستاگرامی این نشریه منتشر می‌شود. مسعودی درباره نحوه دیده شدن روزنامه‌اش در دیگر رسانه‌ها می‌گوید: کانال‌های اینترنتی به روزنامه «فوتبالز» لطف دارند و به صورت خودجوش صفحات ما را منتشر می‌کنند. سایت‌هایی مثل پیشخوان هم روزنامه «فوتبالز» را در کنار دیگر روزنامه‌های ورزشی عرضه می‌کنند.
وی با انتقاد از روزنامه‌ورزشی بیان می‌کند: روزنامه های ورزشی ما فقط دنبال اخبار دو تیم پایتخت هستند. من دلم برای تیم‌های دیگر می‌سوزد. آنها هم به هر حال طرفدارانی دارند. وقتی تیم‌های شهرستانی در صفحات مطبوعات ما زیاد دیده نمی‌شوند، درباره فوتبال زنان نباید انتظار زیادی داشته باشیم.
فعلا از جیب خرج می‌کنیم
از این مدیرمسئول درباره دخل و خرج نشریه می‌پرسیم. او پاسخ می‌دهد: چندین سال زمان نیاز دارد تا به درامدزایی برسیم. فعلا از جیب خرج می‌کنیم. درآمد ما خیلی کم است. بعضی روزها آگهی می‌گیریم که رقمش ناچیز است. بدون کوچکترین حمایت مادی و معنوی برای دل خودم این کار را انجام می‌دهم. هدف ما این بود که رشته فوتبال زنان را جا بیندازیم. اوایل فکر می‌کردیم به درامدزایی هم برسد. ولی هدف اصلی‌مان کسب درامد نبود. اگر دنبال درامد بودیم، به شماره ۴۵۰ نمی‌رسیدیم.
او ادامه می‌دهد: هزینه‌ها را کم کردیم تا روزنامه سرپا بماند. الان یک گروه کوچک هستیم. نیروهایی هستند که عکس‌هایشان را به صورت رایگان به ما می‌دهند. اگر می‌خواستیم جنبه اقتصادی را در نظر می‌گرفتیم، همان ۵۰ شماره اول روزنامه را تعطیل می‌کردیم.
مسعودی در پاسخ به این سوال که چرا به دیگر رشته‌های ورزش بانوان نمی‌پردازد توضیح می‌دهد: من و نیروهایم تخصص همه رشته ها را نداریم. خانم راضیه رضایی، سردبیر روزنامه قبلا بازیکن فوتبال بوده روی این رشته شناخت دارد. اگر بخواهیم به سایر رشته‌ها بپردازیم هزینه‌ها بالا می رود.
او آرزو دارد که ورزش بانوان در کشور رونق بگیرد و حامیان مالی وارد صحنه شوند چرا که در این صورت همه نفع می‌برند.