اسرائیل، گروگان‌گیر کودکان بی‌گناه از مادران یمنی

در این دوره، بسیاری از والدین پس از زایمان در بیمارستان‌ها یا مراجعه به مراکز بهداشتی، با خبر مرگ ناگهانی نوزادان خود مواجه شدند بدون آن‌که جسد، گواهی فوت یا محل دفنی به آن‌ها نشان داده شود. خانواده‌ها معتقد بودند نوزادان‌شان زنده‌اند و توسط مقامات اسرائیلی ربوده شده‌اند تا به خانواده‌های اشکنازی (یهودیان اروپایی‌تبار) بدون فرزند سپرده شوند.

 این جنایت که به ماجرای کودکان یمنی معروف است، شامل هزار تا ۴ هزار و ۵۰۰ مورد ثبت‌شده از نوزادان مفقودی می‌شود که تا امروز در هاله‌ای از انکار دولتی و تلاش‌های خانوادگی برای یافتن حقیقت باقی مانده‌است.

در سال ۲۰۱۷، افرای مازور (۶۲ ساله) نمونه DNA خود را به شرکت تبارشناسی مای‌هریتیج داد. او سی سال در جست‌وجوی خواهرش، وردا بود؛ نوزادی که مادرشان تنها یک بار پس از زایمان در بیمارستانی اسرائیلی در سال ۱۹۵۰ به او شیر داده بود.

 پرستاران ادعا کردند نوزاد مرده است، اما خانواده هرگز جسد یا گواهی فوت دریافت نکردند. در ژانویه ۲۰۱۸، آزمایش DNA تأیید کرد که وردا فوکس (۶۸ ساله)که توسط یک خانواده اشکنازی آلمانی‌تبار بزرگ شده بود خواهر افرا است. این دو، نماد امید برای جامعه‌ای شدند که دهه‌هاست حقانیت رنج‌های خود را فریاد می‌زند. وردا می‌گوید: همیشه حس می‌کردم یمنی‌ام نه اسرائیلی.

الگوی گزارش‌ها تکان‌دهنده است: مادران در اردوگاه‌های موقت (معابروت) پس از زایمان در بیمارستان‌های شلوغ، یا هنگام سپردن فرزندان به مهدکودک‌ها، با اعلام مرگ ناگهانی یا انتقال به بیمارستان مواجه می‌شدند، بی‌آنکه کودک بازگردد. براخا ناداو، یکی از بازماندگان این رویداد، از مادرش نقل می‌کند که تا روز مرگ فریاد می‌زد: بچۀ مرا دزدیدند!

در سال ۱۹۹۴، این مسئله با اعتراض روبی مشولام به اوج رسید. او با گروهی مسلح ۴۵ روز در یهود تحصن کرد و خواستار تحقیق دولتی شد. پلیس یکی از پیروانش را کشت و مشولام به زندان افتاد و رسانه‌ها او را توطئه‌پردازخواندند.

نسل جدیدی از فعالان یمنی  اکنون پرچمدار مبارزه برای افشای حقیقت هستند. نعما کتیه (۴۲ ساله) و شلومی هاتوکا (۴۰ ساله) سازمان AMRAM را تأسیس کردند که بیش از ۸۰۰ شهادت خانواده‌ها را ثبت کرده‌است. کتیه معتقد است دولت اسرائیل در آن دوران قصد داشت نسل جدیدی جدا از جوامع به‌اصطلاح بدوی بسازد و این اقدام را با سیاست‌های استرالیا علیه بومیان و کانادا در عملیات دهه ۶۰ مقایسه می‌کند. هاتوکا نیز با اشاره به داستان مادربزرگش می‌گوید: وقتی از سپردن یکی از دوقلوهایش به فرزندخواندگی امتناع کرد، چند روز بعد گفتند یکی مرده است. او باور نمی‌کرد یک یهودی چنین کاری کند. 

دولت اسرائیل تا امروز هرگونه ربودن سیستماتیک را انکار می‌کند و آن را اشتباهات اداری در شرایط آشفتۀ پس از تأسیس دولت می‌خواند. با این حال، در سال ۲۰۱۶ بخشی از اسناد طبقه‌بندی‌شده را منتشر کرد که امید به شفافیت را افزایش داد.

آزمایش‌های DNA، مانند مورد مازور و فوکس، نیز ابزاری قدرتمند برای اثبات ارتباطات خانوادگی شده‌است. با این وجود، برای بسیاری از بازماندگان، این درد هیچ‌گاه التیام نیافته است: مادران تا پایان عمر با زخمی عمیق زندگی کردند و جوانان امروز می‌پرسند چرا دولت هنوز حتی از عذرخواهی ساده بابت این جنایت سرباز می‌زند.

نیویورک تایمز