آیا پدر کمتر از مادر حق حضانت دارد

شرط حضانت فرزند از نظر حقوقی حتی در صورت ثبت در سند ازدواج قابل اجرا نیست، چراکه حضانت فرزند موضوعی وابسته به مصلحت کودک است و نمی‌توان آن را قبل از تولد تعیین کرد.

یکی از مسائل مهم در نظام حقوقی ایران، مسئله حضانت فرزندان بعد از طلاق است. در بسیاری از موارد، زنان در هنگام عقد تمایل دارند شرط حضانت فرزندان را در عقدنامه ثبت کنند، با این وجود این شرط از نظر حقوقی حتی در صورت ثبت در سند ازدواج قابل اجرا نیست، چراکه حضانت فرزند موضوعی وابسته به مصلحت کودک است و نمی‌توان آن را قبل از تولد تعیین کرد.

قوانین حقوقی حضانت در ایران

براساس قوانین ایران، حضانت فرزندان تا ۷ سالگی بر عهده مادر است. بعد از آن، حضانت پسران تا ۱۵ سالگی و دختران تا ۹ سالگی به پدر واگذار می‌شود. بعد از این دوره، سرنوشت حضانت فرزند طلق تصمیم دادگاه و نظر خود فرزند تعیین می‌شود. در عمل، به دلیل وابستگی عاطفی کودک به مادر در سال‌های کودکی، حضانت در اغلب موارد بر عهده مادر قرار داده می‌شود.

با این وجود آیا این الگوی حضانت همواره منافع کودک را تامین می‌کند؟ بررسی‌هایی که در کشورهای مختلف صورت گرفته نشان می‌دهد که داشتن والدینی که رابطه عاطفی سالمی با یکدیگر دارند، مهم‌ترین عامل برای تربیت مناسب فرزند است. در ایران، مطالعات گسترده‌ای درباره تأثیر حضانت مادر یا پدر بر رشد کودک انجام نشده، اما چالش‌های زنان سرپرست خانواده برای ازدواج مجدد و تأمین نیازهای اقتصادی ممکن است مشکلاتی در مسیر تربیت فرزندان به وجود آورد.

مشکلات موجود در حضانت

یکی از دغدغه‌های مهم در ایران، امکان بروز خطا در فرآیند واگذاری حضانت است. از آنجا که حضانت اولیه و مهریه در ۷ سال اول معمولاً به مادر تعلق می‌گیرد، ممکن است در برخی موارد صلاحیت پدر و مادر برای مراقبت از کودک به دقت ارزیابی نشود. این مسأله می‌تواند تأثیرات منفی بر آینده و سلامت روانی کودکان طلاق داشته باشد.

با این وجود، نبود تحقیقات دقیق در ایران باعث شده است که سیاست‌گذاری‌های مرتبط با حضانت، متناسب با شرایط واقعی کشور تدوین نشوند. در نتیجه، ممکن است فرزندان طلاق از فرصت یک زندگی باکیفیت‌تر در کنار مادر یا پدر شایسته‌تر محروم شوند.

نتیجه‌گیری

تصمیم‌گیری در مورد حضانت فرزند باید براساس مصلحت کودک باشد، نه فقط خواسته‌های مادر یا پدر و نه طبق الگوهای از پیش‌تعیین‌شده. لازم است که در سیاست‌گذاری‌های آینده، مطالعات بیشتری در مورد تأثیر حضانت پدر و مادر بر سلامت روان و رشد اجتماعی فرزندان صورت گیرد تا تصمیمات حقوقی در این زمینه طبق داده‌های علمی و واقعی اتخاذ گردد.

تبیان