یک سال از قتل فجیع سارا اورارد در لندن می گذرد، آیا امنیت زنان بریتانیا افزایش پیدا کرده است؟

بعد از قتل سارا اورارد مسئولین مربوطه قول دادند تا امنیت زنان را تا هر جایی که لازم است تامین کنند؛ اما شنیده ها حاکی از آن است که شرایط تغییری نکرده است

سال گذشته در لندن، یک زن به نام سارا اورارد در حالی که شبانه به منزل باز می گشت، توسط یک مامور پلیس ابتدا ربوده شد بعد مورد تجاوز قرار گرفت و سپس به قتل رسید. و آن مامور پلیس، جسد سارا را در کیسه زباله ای انداخت و در یک محلی رها کرد. این بار اول نبود که همچین اتفاقی برای یک زن در انگلستان رخ می دهد، به خاطر همین وقتی این حادثه رسانه ای شد؛ در سراسر بریتانیا، زنان تحصن کرده و به نبود امنیت کافی در این کشور معترض شدند.

پس از  موج گسترده ی اعتراض زنان، مسئولین مربوطه تعهد دادند که به این شرایط رسیدگی کرده و امنیت و آسایش لازم برای زنان در جامعه را فراهم آورند. حال که یک سال از این ماجرا می گذرد، خبرنگاری از اسکای نیوز به میان مردم انگلستان رفته و با چند زن از قشر های مختلف مصاحبه کرده و جویا شده که «آیا بعد از ماجرای سارا اورارد، امنیتی که به آنها وعده داده شده بود تامین شده است یا نه ؟» . صحبت های آنان را در ادامه می خوانیم .

آنا برلی، شغل: مدیر برنامه، «خیابان های ما را پس بگیرید»

« بگذارید خیلی کوتاه پاسخ دهم، نه اصلا.  من فکر می‌کنم آنچه واقعاً ناامیدکننده است این است که چگونه مارس گذشته سیاستمداران، تصمیم‌گیران، افسران ارشد پلیس گفتند که این اتفاق در یاد های شان همیشه ثبت می شود و این شروع جدید است برای تامین امنیت زنان؛ اما دوباره این دست  اتفاق  ها تکرار شد. در کل هم با توجه به وعده هایی که داده بودند ، تغییرات خاصی در شرایط به چشم نمی خورد.»

« هر زنی که من می شناسم، از جمله خودم، هنوز برای رفت و آمد شان برنامه ریزی می کند – مثلا تو برخی خیابان ها و مسیرها پیاده روی نکنند و یا اگر پیاده روی در آن مسیر از یک حدی بیشتر بود ، حتما آن مسیر را با تاکسی بروند. من زنی را سراغ ندارم که در زمانی کلیدهای خود را (برای گرفتنِ حالت تدافعی) بین انگشتان خود قرار نداده باشد. اگر راه حل فقط افزایش روشنایی خیابان و اضافه کردن دوربین های مداربسته بود، خب ذیگر مشکلی برای ایمنی زنان وجود نداشت.

 اما این مسئله به همین راحتی حل نمی شود. ما به خاطر کمبود چراغ های خیابانی مورد حمله قرار نمی گیریم؛ ما در واقع توسط مردان که نسبت به زنان حس قدرت و برتری داشته و همین آنها را جسور می کند تا با زنان چنین رفتاری بکنند، مورد تجاوز و حمله قرار می گیریم.و این از فرهنگی سرچشمه می گیرد که مانع از کنترل زن ستیزی می شود. »

سلوا ، او در محله ی بریکستون زندگی می کند، نزدیک جایی که سارا اورارد گم شد

«احساس نمی‌کنم که در طول سال گذشته تشریفات یا سیاست‌های خاصی وجود داشته باشد و من مستقیماً با آن در تماس باشم و به خاطر آنها احساس امنیت بیشتری بکنم . به عنوان یک زن، همیشه آن عنصر ترس که باعث شود همیشه مراقب رفتار و عملکرد ام باشد، در درونم وجود دارد . و هرگز فکر نمی‌کنم آن احساس ترس هرگز از بین برود، این ریشه در اصلی دارد که شرح آن ، فراتر از گفت و گوی فعلی ماست.»

اِِلا موریسون، دانش آموز مقطع پیش دانشگاهی مدرسه ی «Alleyn» ، در جنوب لندن

«این مطلب  که سارا اورارد درخیابانی قدم می زد که بسیاری از ما نیز در آن قدم می زنیم؛ و او هرکاری را که به ما گفته شده است انجام داد – اینکه در خیابان اصلی قدم بزنید و موقع راه رفتن به موسیقی یا هر چیزدیگر گوش ندهید- و باز هم این اتفاق برایش افتاد، بسیار ترسناک است. اما در نتیجه صحبت‌هایی که اکنون در مدرسه پس از وقوع این حادثه داشته‌ایم، فکر می‌کنم دانش‌آموزان واقعاً از آن بهره ی کافی برده‌اند؛همین که می آیند در این رابط صریح صحبت می کنند و ماند قبل احساس تحقیر شدن نمی کنند، خود تغییر خیلی مثبتی است.

حقیقت غم انگیز این است که بسیاری از دانش‌آموزان سال هفتم و هشتم، تعرض لفظی یا خشونت مبتنی بر جنسیت را تجربه می‌کنند؛ و بهتر است قبل از این اتفاقات ، آموزش های لازم به آنها داده شود، نه اینکه این حقایق از آنها پنهان شود و اجازه دهیم این بحران ها در جامعه عادی انگاری و عادی سازی شود.»