مادری که خود، آخرین گل باغ شهادت خانواده‌اش شد

شهیده فاطمه نیک، معروف به ام‌الشهدای جزیره هرمز، از بانوان مومن و صبور این سرزمین بود که نامش نه‌تنها در هرمز، بلکه در تاریخ ایران اسلامی ثبت شده است. این بانوی مؤمن، متولد سال ۱۳۰۰، به آرامش، ایمان، مهربانی و ارادت قلبی به حضرت فاطمه زهرا (س) شناخته می‌شد و در میان مردم، شخصیتی آرامش‌بخش و مورد احترام داشت.

نهم مردادماه سال ۱۳۶۶، همزمان با برگزاری حج ابراهیمی، شهیده فاطمه نیک در کنار خانه خدا و در میان زائران، در جریان جمعه خونین مکه، به دست وهابیون به شهادت رسید و به خیل شهدای این واقعه پیوست. وی در ۶۶ سالگی، پس از سال‌ها صبر و استقامت، به درجه رفیع شهادت نائل شد.

آنچه نام فاطمه نیک را در میان مادران شهدا ماندگار کرده است، تنها شهادت او نیست، بلکه سال‌ها مادر شهید بودن و تحمل داغ‌های پیاپی است. سه فرزند پسر او به نام‌های علی، غلام و محمد گلزاری در ابتدای سال ۱۳۶۱ و در عملیات فتح‌المبین به شهادت رسیدند.

پس از شهادت فرزندانش، داغ‌های دیگری نیز بر دل این مادر صبور نشست. برادرش سردار موسی درویشی، برادرزاده‌هایش حر و عبدالحسین درویشی، خواهرزاده‌اش مصطفی مدنی و دامادش عبدالعلی دریانورد نیز در جریان دفاع مقدس و در عملیات‌های مختلف از جمله خیبر، والفجر ۸ و کربلای ۵ به شهادت رسیدند. در مجموع، هشت تن از بستگان نزدیک این بانوی صبور در راه دفاع از وطن جان خود را تقدیم کردند.

با وجود تحمل این مصیبت‌های سنگین، شهیده فاطمه نیک هرگز خم به ابرو نیاورد و صبر و استقامت او زبانزد مردم جزیره هرمز شد. خانه‌ای که قاب‌های عکس آن روایتگر پرواز عزیزانش بود، به نمادی از پایداری، ایمان و صبوری تبدیل شد.

وی در دوران جنگ تحمیلی، با حضور در مراسم تشییع و خاکسپاری فرزندان و بستگان شهیدش، صبوری و استقامت خود را به نمایش گذاشت و به الگویی برای زنان این سرزمین بدل شد. او نه‌تنها مادر شهدا، بلکه تکیه‌گاه خانواده و نماد پایداری مردم جزیره هرمز بود.

این بانوی شهیده، که به ام‌الشهدای جزیره هرمز شهرت یافته است، سرانجام در حج ابراهیمی سال ۱۳۶۶ و در جوار کعبه، به شهادت رسید و نامش به‌عنوان مادری صبور و استوار در حافظه تاریخی ایران اسلامی ماندگار شد.

 خبرگزاری جمهوری اسلامی