نیم نگاهی به زندگی نامه شمس الحیا منصوری

دختر مهدی منشی باشی در سال ۱۳۱۶ق/۱۲۷۵ش در منصوریة فارس به دنیا آمد. از آنجایی که تنها فرزند خانواده بود، تحت تعلیمات پدر قرار گرفت و تا ۱۲ سالگی مقدمات دانش را فرا گرفت.

وی در سال ۱۳۰۰ش به همراه خانواده خود به شیراز نقل مکان کرد و در آنجا تحصیلات خود را با وجود سختی‌ها و مشقت‌ها ادامه داد. در سال ۱۳۰۲ که اداره فرهنگ تصمیم به استخدام زنان برای تدریس گرفت و او به همراه ۶ نفر از زنان خانواده اش ثبت نام کرد و پس از آزمون به عنوان بازرس مشغول به کار شد و حدود ۵ سال به صورت افتخاری در اداره فرهنگ خدمت نمود.

در کنار آن تحصیلات خود را ادامه داد و توانست امتحانات سال اول متوسطه را با موفقیت سپری کند، سپس به استخدام رسمی دولت درآمد. در زمان وزارت علی اصغر حکمت سال ۱۳۱۳ش به تهران منتقل شد و مدیریت دبستان نمره ۱۲ واقع در بازار کفاش‌ها را عهده دار شد که به خاطر فعالیت‌هایش از او تقدیر کردند.

شمس الحیا منصوری تا مهر ۱۳۱۴ش در آنجا بود و از آنجایی که فرزندش در اصفهان مشغول خدمت شد به اصفهان منتقل شد و ریاست دارالمعلمات اصفهان را عهده دار شد. پس از ورود به اصفهان در دبیرستان بانوان که بعداً به شاهدخت آذر تغییر نام پیدا کرد، مشغول فعالیت شد در آن زمان دو دبیرستان فعال در اصفهان بود، یکی بهشت آئین که زیر نظر اتباع انگلیس‌ها اداره می شد و دیگری دبیرستان بانوان بود.

او با تلاش شبانه روزی و با وجود کارشکنی های زیاد توانست مدرسه را سر پا نگه دارد. دبیرستان به دانشسرای مقدماتی دخترانه تبدیل شد و قرار شد از دختران برای تحصیل هزینه ای دریافت نکنند؛ ولی پس از پایان تحصیل در کشور خدمت کنند. وی دبستان را هم به دانشسرا منتقل کرد تا دانش آموزان برای انجام تدریس عملی به خارج از مدرسه نروند. در زمان مدیریتش اولین نشریه و سالنامه دبیرستان توسط دانش آموزان تدوین شد.

شمس الحیا پس از ۳۳ سال فعالیت از طرف دولت قوام بازنشسته شد از آنجائی که خدمات زیادی انجام داده بود، توسط استانداری اصفهان و دانش آموزان دبیرستان تجلیل و تقدیرنامه ای به او اهدا شد. او در زمان بازنشستگی نیز دست از تلاش برنداشت.

در آخر عمر به دلیل ضعف جسمی و بینایی از کارهای اجتماعی فاصله گرفت و در منزل به تربیت نوادگانش پرداخت تا اینکه در ۱۴ خرداد ۱۳۵۵ش فوت کرد و در تکیه سیدالعراقین به خاک سپرده شد.

مجموعه تخته فولاد اصفهان