زن، وطن، ایستادگی؛ زنی که از عرفات نترسید

سمیحه خلیل، صدای رنج‌کشیده و مقاوم زنان سرزمین فلسطین، در سال ۱۹۲۳ در شهر عنبتا از توابع طولکرم به دنیا آمد؛ در سرزمینی که نفس‌های آزادگی همواره زیر چکمه‌های رژیمی ستمگر و اشغالگر خاموش می‌شد. او در خانواده‌ای پرتلاش و شریف، در کنار برادران و خواهران خود رشد کرد و از کودکی دریافت که آزادی در سرزمین اشغال‌شده، بدون هزینه به دست نمی‌آید.

او در هفده‌سالگی با سالمه خلیل ازدواج کرد و پنج فرزند خود را بارها در کوچ‌های ناگزیر میان غزه، بیروت، دمشق و طولکرم همراهی کرد؛ در حالی که همواره سایه وحشت، بازداشت و بی‌حقوقی که رژیم صهیونیستی بر زندگی فلسطینیان تحمیل کرده بود، بر زندگی آنان سنگینی می‌کرد.

سمیحه که به «خالتی أم خلیل» شهرت داشت، هرگز از آموزش و امیدبخشی به مردم دست نکشید، با وجود آن‌که رژیم اشغالگر او را بارها از حق تحصیل، سفر و حتی شرکت در مراسم سوگواری خانواده محروم کرد. دشمنی و سرکوب آشکار و پنهان رژیم اسرائیل، او را به نماد پایداری و صدای رسای زنان ستم‌دیده فلسطین تبدیل کرد.

در سال ۱۹۶۵، انجمن احیای خانواده را با گروهی از زنان پایه‌گذاری کرد و بی‌وقفه برای احقاق حقوق فراموش‌شده زنان و کودکان فلسطینی تحت ستم، تلاش و مبارزه کرد.

در سال‌های بعد، به دلیل عضویت در نهادهای ملی و دفاع از حقوق ملت خود، سال‌ها در بازداشت خانگی به سر برد. حتی از حق سفر، دیدار خانواده و وداع با عزیزانش محروم شد؛ تنها به جرم مطالبه آزادی و عدالت در سایه اشغال و تبعیض گسترده.

در انتخابات حساس سال ۱۹۹۶، با شجاعت در برابر یاسر عرفات ایستاد تا آرمان بازگشت پناهندگان، پایان شهرک‌سازی، اقتدار بر مرزها و آزادی قدس از اشغال را به واقعیت نزدیک سازد؛ با شعار برابری زن و مرد و آزادی فلسطین.

سمیحه خلیل، وجدان همیشه بیدار ملت فلسطین، سرانجام در ۲۶ فوریه ۱۹۹۹ در شهر رام‌الله و در دل سرزمینی که همچنان زیر اشغال نظامیان صهیونیست قرار دارد، چشم از جهان فروبست. با این حال، پیام پایداری، آزادگی و عدالت‌خواهی او همچنان در میان نسل‌های جدید زنان فلسطینی طنین‌انداز است و این سرزمین، مقاومت را با نام أم خلیل در برابر ظلم فریاد می‌زند.

خبرگزاری مهر