دو‌ سوم زنان ارتش بریتانیا قربانی آزار جنسی شده‌اند

به گزارش گاردین که پس از یک تراژدی انسانی منتشر شده، این گزارش فاش می‌کند که ۶۷ درصد از زنان ارتش بریتانیا فقط در یک سال گذشته قربانی آزار جنسی بوده‌اند؛ آماری که هرگونه توهم درباره برابری جنسیتی در نهادهای نظامی را به شدت به چالش می‌کشد.

جزئیات این گزارش نفس‌گیر است: از هر دوازده زن نظامی، یک نفر (۸٪) تجاوز یا رفتار جنسی بدون رضایت را تجربه کرده است. یک‌سوم از این زنان (۳۲٪) مورد لمس غیراخلاقی قرار گرفته‌اند و ۴۲ درصد نیز در معرض آزار و تعرض دیداری بوده‌اند. اما این تنها نوک کوه یخ است. پشت این اعداد، یک فرهنگ سکوت مرگبار نهفته است؛ فرهنگی که باعث شده تنها ۱۲ درصد از قربانیان جرات گزارش دادن این حوادث را پیدا کنند.

یکی از هولناک‌ترین بخش‌های این گزارش، نشان دادن نقش خود سیستم در تداوم این خشونت‌ها است. اینطور که مشخص شده، ۱۸ درصد از متخلفان، افسران ارشدی بوده‌اند که دقیقاً مسئولیت حفاظت از زیردستان خود را بر عهده داشته‌اند. این واقعیت، تصویری از یک سیستم معیوب را ترسیم می‌کند که در آن قربانیان نه تنها از همقطاران خود، بلکه از کسانی که باید به آنها پناه ببرند نیز در امان نیستند.

 اما انتشار این گزارش تصادفی نبود. خبر خودکشی «سوفی مدلن»، سرباز ۱۹ ساله بریتانیایی، همچون زلزله‌ای جامعه این کشور را لرزاند. ماجرا از این قرار بود که سوفی، که در مرکز آموزشی آرمیتاج در دِربیشِر خدمت می‌کرد، برای ماه‌ها مورد آزار و اذیت جنسی همقطاران مذکرش قرار گرفته بود.

او که از علاقمندان پراشتیاق ارتش بود و رویای پیشرفت در این زمینه را در سر می‌پروراند، به طور سیستماتیک هدف تحقیر، تمسخر و شوخی‌های جنسیتی قرار گرفت. گزارش‌ها حاکی از آن است که او حتی برای در امان ماندن از آزارها، مجبور به پنهان کردن خود در سرویس‌های بهداشتی می‌شده است.

فشار این شرایط به حدی بود که این سرباز جوان، تنها چند روز پس از آنکه برای آخرین بار به خانه بازگشته و مشکلاتش را با خانواده در میان گذاشته بود، در اقدامی دردناک به زندگی خود پایان داد. اقدام سوفی مدلن جامعه بریتانیا را شوکه کرد و وزارت دفاع را مجبور به رویارویی با این حقیقت تلخ کرد. حالا این وزارتخانه با وعده ایجاد تیم‌های ویژه و اصلاح فرهنگ سازمانی تلاش می‌کند تا اعتماد از دست رفته را بازگرداند. اما آیا این اقدامات دیر نشده است؟ پرسشی که اکنون مطرح است این است: آیا می‌توان فرهنگی را که برای دهه‌ها در این نهاد ریشه دوانده، یک شبه تغییر داد؟