بمب‌ها برایمان می‌رقصند

این تنها یک سکانس از وضعیت فرهنگی کشورمان است آن هم درست در روزهایی که ما وسط یک جنگ وجودی با اسرائیل هستیم. سکانس‌های وخیم‌تر از اوضاع فرهنگی را قطعا خودتان دیده‌اید. از رقص گروهی زنان و مردان در جنت‌پارک شیراز تا کنسرت‌های پی‌در‌پی که خیابان‌ها را شهر به شهر درمی‌نوردد.

دیگر از عادی‌سازی سرو شراب و بازی قمار و کام گرفتن از سیگار در سکانس‌های فیلم‌های سینمایی و سریال‌های سینمای خانگی می‌گذرم. تمام این برون‌ریزی عفونت‌های زیر پوست فرهنگ که در روزهای پساآتش بس شدت بیشتری گرفته، نشان می‌دهد اسرائیل در تلاش است به کمک پیاده نظام‌های داخلی‌ش سیلی سختی را که در میدان سخت خورده با بلند کردن پرچم بی‌عفتی در میدان جنگ نرم جبران کند.

اگر یادتان باشد وسط همان جنگ از بمب‌هایی رونمایی کرد که بر روی آن نوشته شده بود «به یاد مهسا امینی» و «به یاد خدای رنگین‌کمان». یعنی اسرائیل حتی وسط جنگ سخت نظامی‌‌اش دست از سر ما و فرهنگ‌مان برنداشته بود.

پازل این اتفاقات تلخ فرهنگی را که در کنار هم می‌چینیم به یاد بیانات سال گذشته‌ی رهبر انقلاب افتادم که دفاع مقدس را به حفظ مرزهای هویتی و فرهنگی گره زدند و فرمودند: «رزمندگان ما برای اینکه پرچم دشمن در مرزهای ما برافراشته نشود جان خودشان را قربانی کردند، نمی‌شود ملت ایران قبول کند که همان پرچم‌ها به وسیله افراد نفوذی به وسیله انسان‌های فریب خورده در داخل کشور برافراشته بشود. این پرچم، پرچم نفوذ فرهنگی و سبک زندگی دشمن و وسوسه‌های خصمانه دشمن نباید در داخل کشور در دستگاه‌های مختلف ما برافراشته شود.»

همان‌طور که در جنگ سخت مقابل اسرائیل هوشیاری فرماندهان و بیداری مردمان ایران دشمن را از تجاوز خود پشیمان کرد، در جنگ هویتی و فرهنگی نیز باید همان اتحاد قلوب وارد میدان شده و جلوی برافراشته‌شدن پرچم دشمن در میدان فرهنگ بایستد. حساسیتی که نسبت به تجزیه‌ی ایران در جنگ مرزی وجود دارد، در جنگ فرهنگی و نسبت به تجزیه‌ی عناصر هویتی می‌بایست دو چندان باشد.

همان‌طور که اگر در وسط میدان جنگ موشکی کسی سکان پدافند را رها کند و از ترک مقاومت دم زند، در جهل و خیانتش شکی نیست، به همان نسبت و بیشتر در شرایط درگیری هویتی و تمدنی که خاکریز اولش کشف حجاب است، اگر کسی از رها سازی فرهنگی دفاع و در برابر هنجارشکنی‌ها سکوت کند باید در عقل و فهم و دوستی‌ش شک کرد؛ چرا که این رهاسازی فرهنگی آن روی سکه‌ی همان جنگ وجودی است که سودای سکولاریسم در سر دارد تا سیاست را منهای دیانت کند و ایران شیعی را بدل نسخه‌ی دوم آذربایجان کند تا با ۷۵ درصد جمعیت شیعه، فستیوال جهانی شراب برگزار کند و آسمانش حریم امن f35های رژیم صهیونیستی شود تا با امنیت خاطر نسل‌کشی کند و به رویای دیرینه‌ی نیل تا فراتش جامه‌ی عمل بپوشاند. امید آنکه در خواب غفلت فرهنگی با لگد دشمن بیدار نشویم.

مریم اردویی