افزایش میانگین سنی پسران برای ازدواج

خبر اصلی:

به گزارش فارس؛ با اینکه شاهد کاهش ۴۵ درصدی نرخ ازدواج در یک بازده ۱۲ ساله هستیم، اما پسران برای ازدواج روی یک عدد سنی به توافق رسیدند.

در تازه‌ترین گزارش منتشر شده مرکز پژوهش‌های مجلس درباره ازدواج با اشاره به کاهش ۴۵ درصدی نرخ ازدواج از ابتدای دهه ۹۰ تا سال ۱۴۰۲،‌ آمده است «سن میانگین ازدواج پسران در کل کشور در سال ۱۴۰۲، ۲۸.۳ سال است».

طبق گزارش مرکز آمار ایران، میانگین سن در اولین ازدواج برای مردان از ۲۴.۱ سال در سال ۱۳۵۵ به ۲۶.۷ سال در سال ۱۳۹۰ رسید. هشت سال بعد در سال ۱۳۹۸ میانگین سن ازدواج پسران عدد ۲۷.۶ سال را ثبت کرد.

سن بحرانی بروز تغییرات قابل‌ توجه در الگوی همسرگزینی ۳۰ سالگی است که در برخی استان‌ها، سن ازدواج از این مرز عبور کرده است، منتها عدم تمایل به ازدواج به پسران نه ‌تنها کارکردهای خانواده سالم را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؛ بلکه اصل تشکیل خانواده را به چالش می‌کشد.

تحلیل خبر:

درحالی که در بسیاری از نشست‌های کارشناسانه نگاه برخی از پژوهشگران با پافشاری بسیار و باورنکردنی بر این است که دختران و خانواده‌های آنان را مقصران اصلی کاهش نرخ ازدواج، کاهش نرخ موالید و افزایش تجرد قلمداد کنند اما به هیچ ترتیبی نمی‌توان دو کفه‌ی مهم و اصلی تشکیل خانواده را که اعم از دختر و پسر نادیده گرفت.

یکی از علت‌های مهم و لازم التوجه در کاهش نرخ ازدواج به تاخیر انداختن ازدواج توسط پسران است. استفاده از اصطلاحاتی چون «عدم تمایل»و «بی رغبتی» برای ازدواج پسران و نسبت دادن آن به پسران اساسا نادرست است. علت این امر هم واضح است چون پسران به ازدواج علاقمند هستند و آن را در سنین بالاتر پیگیری می‌کنند سنینی که حتی ۳۰ سال به بالاست.

اما چرا پسران تاخیر در ازدواج خود می‌اندازند؟ این سوال مهم است و قطع به یقین پاسخ آن ذو ابعاد است.

امروزه با ترویج و آموزش‌های پیش از ازدواج که از طریق رسانه‌های اجتماعی، صدا و سیما، رادیو و سینما به مردم ارائه می‌شود بسیاری از دخترها و خانواده‌شان نسبت به ازدواج و شروط آن نرمی نشان می‌دهند و از تاب و تب سختگیری‌ها تا حد قابل توجهی کاسته‌اند.

بعد دیگری که می‍توان گفت عامل مهمی در به تاخیر انداختن ازدواج از جانب پسرها است شدت سندروم آشیانه خالی والدینی است که پسر دارند. برخی خانواده‌های پسران به طوری دست وپای پسران خود را برای ازدواج در سنین میانه ۲۰ سالگی می‌بندند که گویی عروس آنان قصد جدایی همیشگی پسر را از آنان دارد. روایات دخترانی که از سختگیری‌ها، دخالت‌ها و وابستگی‌ خواستگاران‌شان بیانگر این امر است.

در جامعه آن طوری که در رابطه با چگونگی برخورد با خواستگار، خانواده خواستگار، سختگیری نکردن در باب ازدواج و.. اما برای پسرها و خانواده‌های آنان هیچگونه طرح آموزشی و تربیتی ارائه نمی‌شود. شاید عنوان شود که پسران هرچقدر هم ایده‌آل گرایی کنند و هرچه به تاخیر بیندازند ازدواجشان را در نهایت ازدواج می‌کنند ولو در ۳۰ یا ۴۰ سالگی اما دخترها نه. علت این عدم ازدواج دخترهای ۳۰ و ۴۰ ساله نیز عدم تمایل‌شان به ازدواج نیست بلکه میتواند نشات گرفته از ایده‌آل گرایی و سختگیری پسرانی باشد که رنج سنی‌شان به آنها نزدیک است اما آنان را انتخاب نمی‌کنند و در عوض دخترانی با فاصله ۱۰، ۱۵ و حتی ۲۰سال کوچکتر را انتخاب می‌کنند.

این ایده‌آل گرایی توسط مردان سلبریتی‌ نام آشنا نیز تشدید شده است به طوری که آقای م.گ خود به واسطه ازدواج با دختری که بیش از بیست سال اختلاف سنی با او داشت در تشدید این انگاره دخیل بوده است. انگاره‌های اشتباه ازدواج برای دختران یک به یک تذکر داده می‌شوند اما برای پسرها هیچگونه تذکری داده نمی‌شود. در نهایت نیز دختران مجرد آنقدر عامل سهمگینی برای کاهش نرخ ازدواج و موالید محسوب می‌شوند که ده‌ها نشست در سطوح مختلف علمی، رسانه‌ای و کشوری انجام می‌شود برایشان اما پسرها که سوی دیگر ازدواج و پیشنهاد دهنده‌ی ازدواج؛ قوام خانواده هستند هیچ طرح و نشست و بررسی برای تاخیر انداختن ازدواج توسط‌شان و ایده‌آل‌گرایی های کاذب‌شان در نظر گرفته نمی‌شود.

نیاز است که متناسب با آمار و تفسیرهای صورت گرفته از آن به مسئله کاهش نرخ ازدواج، افزایش تجرد و کاهش نرخ موالید نگاهی عینی و دقیق به بحث ازدواج و دوسوی این امر مبارک یعنی دختران و پسران؛ تربیت زوجیت محور این دو سوی ازدواج را مجدانه در نظر بگیرد.

جهان بانو