زنان تبریزی که فردا را می‌سازند؛ از مترو تا ربات

در تبریز، شهری که زنانش همیشه با توانمندی اما در سکوت ایستاده‌اند، روایت‌هایی جریان دارد که کمتر شنیده می‌شود اما هر روز در گوشه‌ای از شهر دیده می‌شوند؛ گاهی در عمق تونل‌های مترو، گاهی در آزمایشگاه‌های پیشرفته، گاهی پشت میز طراحی پروژه‌های کلان شهری و گاهی در سالن‌های مسابقات بین‌المللی علم و فناوری. زنانی که هم در خانه و خانواده و هم در ساختن آینده تبریز نقش بزرگی دارند؛ یکی با کلاه ایمنی و نقشه‌های مترو، دیگری با ربات‌هایی که تا اروپا و آسیا سفر کرده‌اند.

روایت اول؛ سحر موسوی، زنی که میان خانواده و سازه‌های شهری تعادل ساخت

سحر موسوی، مدیر پروژه خط ۴ متروی تبریز، از همان آغاز موفقیتش را حاصل خانواده‌ای دانست که ریشه در علم و مسئولیت داشت. او با آرامش و احترام به گذشته‌اش افزود: پدرم پزشک جراح بود که سال‌ها در جبهه‌های دفاع مقدس خدمت کرد و در دوران کرونا جانش را فدای مردم نمود. مادرم ستون اصلی خانه بود و این پشتوانه موجب شد مسیرم را با قدرت انتخاب کنم.

موسوی درباره مسیر تحصیلی خود گفت: معماری برایم همواره یک سبک زندگی بوده است. درس را تا مقطع کارشناسی ارشد ادامه دادم و حتی یک سال در مقطع دکتری تحصیل کردم اما به دلیل مدیریت پروژه‌ها، کار حرفه‌ای را انتخاب کردم.

شروع فعالیت حرفه‌ای او از دهه هشتاد بود؛ از کارآموزی‌های جدی تا تأسیس شرکت مشاور در سال ۱۳۸۶. موسوی افزود: اولین پروژه‌هایم در سال‌های ابتدایی شکل گرفت و به مرور وارد پروژه‌های بزرگ‌تر شدم. پروژه‌های ریلی همیشه چالش بیشتری داشتند، زیرا با زندگی مردم گره خورده‌اند.

اما نقطه اوج فعالیتش، مدیریت خط ۴ متروی تبریز است. او با افتخار گفت: مطالعات بازنگری خط ۴ از مهر ۱۴۰۳ آغاز شد و اکنون بیش از ۸۴ درصد پیشرفت داشته‌ایم، یعنی ۳۰ درصد جلوتر از برنامه.

در کنار حجم بالای کار، او مادری مهربان است. موسوی افزود: هیچ چیز جای خانواده را نمی‌گیرد. زن شاغل بودن یعنی دو برابر کار کردن، اما همواره سعی کرده‌ام خانه گرم بماند.

وی با اشاره به همراهی همسرش گفت: بدون حمایت او نمی‌توانستم این مسیر سخت را ادامه دهم.

روایت دوم؛ زن تبریزی که جهان رباتیک را تسخیر کرد

در سوی دیگر این گزارش، زنی ایستاده که نامش در مسابقات بین‌المللی رباتیک شنیده می‌شود؛ رتبه اول مسابقات ترکیه، نایب‌قهرمانی روسیه، دومی روبوکاپ ایتالیا، لکوکاپ دبی و بیش از ۲۰۰ عنوان ملی.

او درباره مسیر موفقیتش گفت: از همان دوران مدرسه، تلاش و علاقه به علم و پژوهش داشتم و همین مسیرم را ساخت. او افزود: در فعالیت‌های فرهنگی و اجرایی مدرسه هم فعال بودم و هرسال رئیس شورای دانش‌آموزی می‌شدم.

مسیر دانشگاهی او از سال ۱۳۸۶ آغاز شد؛ کارشناسی علوم رایانه و سپس کارشناسی ارشد معماری سیستم‌های کامپیوتری. در ترم دوم ارشد با ۱۵ مقاله در آزمون دکتری شرکت کرد و دعوت به مصاحبه شد. امروز در آستانه دفاع از رساله دکتری معماری سیستم‌های کامپیوتری است.

او درباره پژوهش‌های نوآورانه‌اش گفت: پروژه جدیدم طراحی پردازنده‌های نوری است که نسل آینده کامپیوترها را شکل می‌دهد. برخلاف پردازنده‌های دیجیتال فعلی، پردازنده‌های نوری با فوتون کار می‌کنند و چندین برابر سریع‌تر هستند. او افزود: جمع‌کننده و نیم‌جمع‌کننده نوری را پیاده‌سازی کرده‌ام و بین سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۳ چندین مقاله در این حوزه منتشر کرده‌ام.

در حوزه فعالیت‌های اجرایی، او عضو کمیسیون مسابقات ملی لکوکاپ، سرپرست مدرسین کاپ‌های شریف و دانشگاه تهران و همکار گروه‌های دانش‌بنیان است. همچنین بیش از ۱۰ مسابقه ملی و بیش از ۱۰۰ مقاله و طرح علمی را داوری کرده است.

در پایان گفت‌وگو، کنار رباتی که نام ایران را در جهان مطرح می‌کند ایستاد و گفت: راه زن بودن سخت است، اما هیچ سقفی برای توانایی زنان وجود ندارد.

این روایت‌ها تنها نمونه‌هایی از یک پازل بزرگ‌تر هستند؛ زنانی که در تبریز بی‌هیچ هیاهویی پیش می‌روند و هر قدم آنان، آینده شهر را تغییر می‌دهد. یکی در عمق تونل‌های مترو، دیگری در آزمایشگاه پردازنده‌های نوری و صدها زن دیگر در کلاس‌ها، بیمارستان‌ها، شرکت‌های دانش‌بنیان، کارگاه‌ها و خانه‌ها. امروز تبریز شهری در حال توسعه است و سهم زنان در این پیشرفت نه تنها دیده می‌شود، بلکه روزبه‌روز پررنگ‌تر است. پشت هر چهره موفق، ده‌ها زن دیگر ایستاده‌اند که آینده را با دستان خود می‌سازند، آرام، استوار و بی‌ادعا.

 خبرگزاری تسنیم